จิตของเราจมอยู่ในกองขยะ คือโลกสมมุติ ถูกกองขยะครอบงำ วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า แล้วเมื่อไรเล่าจึงจะพ้นทุกข์ได้
“จิตเดิมแท้หรือจิตดั้งเดิมนั้น ประภัสสรคือสว่างไสว และไร้อารมณ์” แต่เพราะความหลงหรืออวิชชา คือความไม่รู้ จึงคิดสร้างสรรค์ปั้นแต่งสารพัดอย่าง มีทั้งดี ทั้งชั่ว ทั้งหยาบ ทั้งละเอียดประณีต วิจิตรพิสดาร ต่ำช้าเลวทรามจนไม่อาจจะประมาณได้ เพราะมีมากมายเกินกว่าจะคณานับ แล้วก็มาหลงในสิ่งที่จิตสร้างสรรค์ปั้นแต่งขึ้นนั้น ว่าเป็นตัวเป็นตน เป็นของของตน
พระผู้เปิดโลกให้เราเห็นก็คือองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระผู้มีพระภาค เจ้าพระองค์นั้น พระผู้ทรงเอ็นดูสัตว์โลก ทรงชี้ทาง บอกทางให้เราออกจากโลกสมมุติ อันเปรียบดังกองขยะนี้เสีย
จงแหวกม่านอวิชชาออกมา จงพาตนออกมาจากกองขยะเสีย ณ บัดนี้ หยุดสร้างสังสารวัฏเสีย ก่อนที่ความตายจะมาถึง
๓๑ ภพภูมิ ตลอดไปถึงโลกธาตุ และอนันตจักรวาล ล้วนเป็นสมมุติทั้งสิ้น สิ่งใดเป็นสมมุติ สิ่งนั้นล้วนเป็นมายา ซึ่งมีสภาวะไม่เที่ยง มีความผันแปร และดับสลายไปเป็นที่สุด เกิดแล้วก็ดับไปตามเหตุตามปัจจัย
“สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา” คือไม่ใช่อัตตาตัวตนของเรา
-หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน-
ที่มา : http://tamma-anatta.blogspot.com
เครดิตภาพ : http://www.pixpros.net
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น