โอบกอดความโกรธ ความทุกข์ ด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล
“หายใจเข้า ฉันรู้ว่าความโกรธกำลังเกิดขึ้น
หายใจออก ฉันดูแลความโกรธของฉัน
หายใจเข้า ฉันรู้ว่าความโกรธนั้นยังอยู่ในตัวฉัน
หายใจออก ฉันโอบรับความโกรธด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล”
นักฝึกปฏิบัติที่ดีจะไม่กดดัน เก็บกดความโกรธ หรือพยายามต่อสู้กับความโกรธ ที่กำลังปรากฏขึ้นมาในใจ เพราะนักปฏิบัติผู้นั้นรู้ดีว่าความโกรธก็คือตัวเขาเช่นเดียวกัน เราควรตระหนักรู้ถึงคงวามโกรธและโอบรับความโกรธนั้นด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล
เหมือนคุณแม่ผู้เต็มไปด้วยความรักต่อลูก เริ่มที่จะอุ้มและกล่อมลูกในขณะที่ลูกร้องไห้(อารมณ์โกรธ/ทุกข์) เด็กนั้นก็เริ่มหยุดร้องไห้และสงบลง เพราะพลังของคุณแม่ที่ได้แผ่ซ่านเข้าไปในตัวลูกในกายของลูก คุณแม่อาจจะไม่ทราบว่ากำลังเกิดอะไรที่ผิดไป แต่การได้โอบอุ้มลูกเช่นนั้น ทำให้พลังที่ดีงามของคุณแม่ช่วยบรรเทาความทุกข์ให้กับลูกได้
เช่นเดียวกันกับนักปฏิบัติธรรม เมื่อรู้วิธีโอบอุ้มความโกรธ ความสิ้นหวัง ด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล เราก็จะผ่อนคลายเปลี่ยนแปรสภาพตรงนั้นได้ ถึงแม้ว่าขณะนั้นเรายังไม่สามารถเข้าใจอย่างเต็มที่ถึงรากแห่งความโกรธ รากแห่งความสิ้นหวัง รากแห่งความทุกข์ แต่เมื่อไรที่เรารู้สึกโกรธ เป็นการดีกว่าที่เราจะไม่พูดหรือไม่ควรทำอะไรเลยทั้งสิ้น เราควรจะกลับไปสู่บ้านที่แท้จริงในตัวเองและดูแลรักษาตัวเราเองให้ดี
เช่นเดียวกันเมื่อบ้านของเราถูกไฟไหม้ เราจะไม่พยายามวิ่งไปหาว่าใครเป็นคนวางเพลิงบ้านของเรา แต่ช่วงขณะนั้นเราจะหาวิธีทำอย่างไรที่จะดับไฟที่กำลังไหม้บ้านของเราอยู่
**ขอให้เราปล่อยความโกรธ ความกลัวเหล่านั้นได้รดน้ำอยู่ในพลังแห่งสติ เป็นสิ่งที่ประเสริฐมากที่เราสามารถโอบรับโอบอุ้มความโกรธ ความกลัวของเราด้วยพลังแห่งสติ แล้วเราจะรู้สึกดีขึ้นอย่างทันทีทันใด เราอาจใช้เวลาในการโอบรับความเจ็บปวด ความเศร้าโศกนั้น นั้นเท่านาน เท่าที่ความรู้สึกเรานั้นต้องการ แล้วเราจะรู้สึกดีขึ้นเอง
ดังนั้นเราจะไม่มีความกลัว ต่ออารมณ์โกรธ ความเจ็บปวดต่างๆ เมื่ออารมณ์เหล่านั้นปรากฏขึ้นมา เราจะดูแลด้วยพลังแห่งสติ ด้วยความรัก ความเมตตา
***ศัตรูของเรามาในชื่อของความเกลียดชัง ศัตรูของเรามาในชื่อของอุดมการณ์ ศัตรูของเรามาในชื่อของความทะยานอยาก ศัตรูของเราไม่ใช่มนุษย์ด้วยกันเอง เพราะถ้าเราฆ่ามนุษย์ด้วยกันเองแล้วเราจะอยู่กับใคร
ถาม ตามที่ท่านกล่าวว่า เราควรปล่อยให้ความโกรธเกิดขึ้นมาโดยเอาพลังแห่งสตินั้นไปตระหนักรู้พร้อมกับโอบกอดเหมือนกับคุณแม่กำลังโอบอุ้มเด็กน้อย ถ้าเป็นเช่นนั้นจะไม่ทำให้พลังความโกรธนั้นมีมากเกินไป เกินกว่าที่เราจะรับได้หรือเราควรปฏิเสธที่จะอุ้มมันไว้ ไม่ควรเป็นเช่นนั้นหรือ
ตอบ เพราะเราสะสมพลังแห่งความโกรธ เมล็ดพันธุ์แห่งความโกรธนั้นจึงมีมากเหลือพรรณนา แต่เรายังไม่เริ่มปฏิบัติเจริญสติเลยเมล็ดพันธุ์แห่งสติของเรายังเล็กและพลังน้อยมาก แน่นอนที่เมื่อพลังแห่งความโกรธผุดขึ้นมาเราจะรับมันไม่ได้ เราจะโอบอุ้มมันไม่ได้ สิ่งเดียวที่ต้องทำคือ ควรเร่งฝึกปฏิบัติเจริญสติเท่านั้นเอง
----------------------- จากหนังสือ กลับบ้านที่แท้จริงกับ ติช นัท ฮันห์------------------------
ที่มา : http://board.palungjit.com
เครดพภาพ : Google
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น