ธรรมชาติมีความเกิดดับเป็นธรรมดา
นี่คือธรรมชาติ ถ้าไม่สังเกต ไม่พิจารณาดู
จิตก็ถูกอุปาทานยึดเหมาเอาเป็นตัวตน
เป็นคน เป็นสัตว์ เป็นบุคคล
เป็นเรา เป็นของเราขึ้นมา
ก็เรียกว่า เป็นการหลงผิด เห็นผิด
หลงตลอดไปทุกชาติๆ เรื่อยๆ ไป ก็ไม่พ้นทุกข์
การจะพ้นทุกข์นี่ จะต้องมีปัญญารู้จริง
คือ รู้จักชีวิตตนเองอย่างแท้จริงว่า
มันเป็นเพียงธรรมชาติ
ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขา
รู้อย่างแจ่มชัด จึงจะทำลายกิเลสต่างๆ
จะได้พ้นทุกข์ คือ ชีวิตจะได้ไม่ก่อตัวขึ้นมาอีก
ธรรมชาติอันนี้มันจะไม่ก่อตัวขึ้นมาอีก
ถ้ายังมีความไม่รู้ คือ ความหลง ความยึดผิด
เห็นผิดอยู่ มันก็เท่ากับมีเหตุมีปัจจัย
ที่จะทำให้มันก่อตัวขึ้นมา เมื่อก่อตัวขึ้นมาแล้ว
ก็จะทุกข์ คือมันก่อเอาสิ่งที่เป็นทุกข์เกิดขึ้น
ร่างกายทุกส่วนนี้เป็นที่ตั้งของทุกข์
มีกายส่วนไหนก็จะมีความทุกข์ส่วนนั้น
ต้องมีปวด มีเจ็บ มีเมื่อย มีร้อน มีหนาว มีไม่สบาย
ทุกส่วนมันจะสลายตัวอยู่ตลอดเวลา
มีจิตใจก็ต้องเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลา
เห็น ได้ยิน รู้กลิ่น รู้รส ถ้าพิจารณาจริงๆ
จะเห็นว่ามันเป็นทุกข์
เป็นทุกข์เพราะมันทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้
ฉะนั้น การที่จะเกิดปัญญา
รู้แจ้งเห็นจริง ถอนความยึดถือเป็นสัตว์ บุคคล
ตัวตน เราเขานั้น ก็ต้องมีสติคอยระลึก
คอยพิจารณาสังเกตดูธรรมชาติในตนเองนี้
จนเห็นว่ามันเกิดดับ #ธรรมชาติแต่ละชนิดนี้
จะมีการเกิดแล้วดับไป #เกิดแล้วดับไป
หมดไปๆ #มากมาย
ทุกอย่างมีแต่หมดไปสิ้นไป
ดูไปตรงไหนก็หมดไปสิ้นไป
จึงเกิดปัญญาว่า
ไม่เที่ยง #เป็นทุกข์ #บังคับไม่ได้
มันก็จะทำลายความเป็นตัวตน
ทำลายความยึดถือเป็นเป็นตน
ก็จะเป็นผู้ที่มีจิตใจสะอาดบริสุทธิ์ขึ้น
เพราะไม่มีสิ่งอันเป็นที่อาศัยของกิเลสต่างๆ
คือ อวิชชา หรือความไม่รู้
เพราะเมื่อมี อวิชชา ตัณหาก็ตามมา
อุปาทาน ความยึดมั่นถือมั่น
กิเลส โลภะ โทสะ โมหะ ฟุ้งซ่าน หงุดหงิด
กิเลสต่างๆ มากมาย มันจะตามมาเป็นขบวน
เพราะความไม่รู้จริงนี่เอง
ถ้าทำลายความไม่รู้ออกไป ก็ไม่มีกิเลสต่างๆ
ที่จะตามเกิดขึ้นมาในจิตใจได้
การที่จะกำจัด อวิชชาความหลงให้หมดสิ้นได้
จำเป็นที่จะต้องฝึกฝน ประพฤติปฏิบัติ
- หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี -
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น