"การบำเพ็ญจิตตภาวนา เพื่อให้ใจมีที่อยู่อาศัย"
การบำเพ็ญจิตตภาวนา ก็เพื่อ ใจจะมีที่อาศัย ใจจะมีที่ยึด ใจจะมีเรือนของใจเป็นที่อาศัย ใจย่อมมีความร่มเย็น เพราะมีที่พึ่งที่ยึดที่เกาะ ฉะนั้นการสร้างที่พึ่งสำหรับใจจึงเป็นสิ่งจำเป็นมาก
ใจเมื่อได้รับ การอบรมโดยสม่ำเสมอ ย่อมจะมีความเจริญ มีความผาสุกร่มเย็น มีความผ่องใส มีความสงบเย็น เป็นที่แน่ใจแก่ตนเองขึ้นโดยลำดับ จนกระทั่งแน่ใจจริง ๆ สิ่งภายนอกอะไรจะได้จะเสียไป ไม่สำคัญ เมื่อจิตมีที่ยึดมีหลักเกณฑ์ภายในตัวแล้ว
เพราะที่ยึดของใจกับที่ยึด ของกายนั้นต่างกัน อาหารของกายกับอาหารของใจต่างกัน กายเป็นรูปอาหารก็ต้องอาศัยสิ่งที่เป็นรูปด้วยกัน เช่น ข้าว น้ำ อาหารประเภทต่าง ๆ เหล่านี้เป็นอาหารของกาย
อาหารของใจได้แก่อารมณ์ อารมณ์ที่เป็นพิษนั้นเป็นสิ่งที่เป็นภัยต่อจิตใจ เราต้องระมัดระวังอย่าให้ จิตคิดไปในทางที่ไม่ดี ซึ่งจะเกิดความทุกข์ร้อนแก่ตนเอง พยายามเสาะแสวงหาอาหาร คืออารมณ์ท่ีดีแก่จิตใจ ได้แก่ศีลธรรม มีคำว่า "พุทโธ ๆ" เป็นต้น ให้เป็นที่ยึดที่เหนี่ยวของใจ
ใจเมื่อมีธรรมเป็นหลักยึด แล้วย่อมมีความร่มเย็น นี่ชื่อว่าใจมีอาหาร ใจมีอาหารใจก็มีความอิ่มพอ กับอาหารคือธรรมนั้น ๆ ย่อมไม่ส่ายแส่เร่ร่อนวุ่นวายก่อกวนตัวเอง ให้เกิดความทุกข์ความลำบาก เหมือนดังที่เคยเป็นมา...
- หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน -
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น