จิตนั้นโดยธรรมชาติที่ขึ้นรับอารมณ์นั้น เขารู้ได้เพียงอารมณ์เดียวแล้วดับไป ฉะนั้น จิตที่มีสติเกิดร่วม จะไม่มีความหลง(โมหะ) เกิดร่วมในจิตดวงเดียวกัน
...ฉะนั้น ถ้ามีการสร้างความเคยชินในการเจริญสติ (ระลีกรู้สึกตัว) นั่นก็เท่ากับสภาพแห่งความหลง "โมหะ" ถูกบังคับไม่ให้เกิดโดยปริยาย
"มีสติและบังคับจิต" จริงๆ มิได้มีการบังคับจิตโดยการตั้งใจทำ แต่เป็นสภาพแห่งธรรมที่เกิดตามเหตุปัจจัย เป็นตัวบังคับไม่ให้โมหะเกิด.....
โดยการเอาเหตุปัจจัยอันไม่เกื้อหนุนโมหะไว้ในจิต นั่นคือ สติ โมหะจึงโดนบังคับไม่ให้เกิด......
สติ เป็น กุศล ให้ผลเป็นสุขโมหะ เป็น อกุศล ให้ผลเป็นทุกข์
สภาพแห่งจิตที่ขึ้นทำกิจของปุถุชนนั้น มีปกติเกิดร่วมกับความไม่รู้ (หลง = โมหะ) จึงมีปกติไหลไปสู่การปรุงแต่งยังให้เกิดสภาวะนานาขึ้น ยังในเกิดทุกข์ เกิดสุข
การหมั่นระลึกรู้สึกตัวเนืองๆ ในชีวิต เป็นการทำให้จิตสร้างความเคยชินขึ้นมาใหม่ ในการที่จะเกิดร่วมกับสติ แม้ชาตินี้ยังไม่ได้รู้เห็น "ธรรมหนึ่ง" ก็จะเป็นเหตุปัจจัยสั่งสมไปในชาติต่อๆ ไป ให้ได้เห็นสัจจะธรรม..... อีกทั้งยังเป็นการสร้างโอกาสให้ตนเองได้พ้นจากอบายภูมิ และมีโอกาสที่จะได้สุขคติภพเป็นที่ไปในโลกหลังความตาย......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น