เราเกิดมาทุกคนไม่มีใครต้องการความทุกข์ความลำบากเลย
ไม่ว่าทางร่างกายและจิตใจ แต่ต้องการความสุขความสบายความสมหวังทุกสิ่ง
สิ่งใดที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรา ขอให้เป็นสิ่งที่พึงปรารถนาด้วยกันทั้งนั้น
แต่ทำไมไม่เป็นไปตามใจหวัง! ก็เพราะแม้แต่ใจเราเองยังไม่เป็นไปตามใจหวังนั้นเอง
ไม่ใช่สิ่งเหล่านั้นไม่เป็นไปตามใจหวังโดยถ่ายเดียว
คือจิตใจไม่เป็นไปตามความหวัง
มีความบกพร่องในตัวเอง จึงต้องการสิ่งนั้น ต้องการสิ่งนี้
เมื่อต้องการแบบไม่เข้าหลักเข้าเกณฑ์ สิ่งที่ไม่พึงหวัง เช่น ความหิวโหยโรยแรง
ก็เกิดเป็นความทุกข์ขึ้นมาจนได้ ใครๆ ก็หลีกไม่พ้นต้องโดนอยู่โดยดี!
“ยมฺปิจฺฉํ น ลภติ ตมฺปิ ทุกฺขํ” ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นก็เกิดความทุกข์
คนเรามีความบกพร่องจึงต้องมีความปรารถนา จึงต้องการ
เมื่อไม่ได้ดังใจหวังก็เป็นทุกข์ นี่เป็นทุกข์ประเภทหนึ่ง
เพราะเหตุไรจึงเป็นเช่นนั้น?
เพราะเรื่องของกิเลส ความต้องการสิ่งนั้นๆ ด้วยความอยาก ด้วยอำนาจของกิเลส
เวลาได้มาก็ได้มาด้วยอำนาจของกิเลส รักษาด้วยอำนาจของกิเลส
สูญหายไปด้วยอำนาจของกิเลส มันก็เกิดทุกข์กันทั้งนั้น
ถ้าเรียน “ธรรม” รู้ธรรมเป็นหลักใจแล้ว
ได้มาก็ตาม ไม่ได้มาก็ตาม หรือเสียไปก็ตาม ก็ไม่เป็นทุกข์
ผิดกันตรงนี้ จิตที่มีธรรมกับจิตที่ไม่มีธรรมผิดกันอยู่มาก
ฉะนั้นธรรมกับโลกแม้อยู่ด้วยกัน จำต้องต่างกันอยู่โดยดี
ความสมบูรณ์ของจิตกับความบกพร่องของจิต จึงต่างกันคนละโลก
แม้จะชื่อว่า “จิต” ด้วยกันก็ตาม
จิตดวงหนึ่งเป็นจิตที่สมบูรณ์ด้วยธรรม แต่จิตดวงหนึ่งเต็มไปด้วยความบกพร่อง
ทั้งสองอย่างนี้ความเป็นอยู่และการทรงตัวต่างกันอยู่มาก
ดวงหนึ่งทรงตัวอยู่ไม่ได้ ต้องเอนเอียงต้องวุ่นวาย
คว้านั้นมาเกาะคว้านี้มายึด อาศัยยุ่งไปหมด
แทนที่จะอยู่สะดวกสบายตามที่อาศัยโน้นอาศัยนี้
แต่กลับเป็นทุกข์ เพราะจิตนี้เป็นความบกพร่องอยู่แล้ว
จะอาศัยอะไรก็บกพร่องในตัวของมันอยู่นั่นแล
ไม่เหมือนจิตที่มีธรรมเป็นเครื่องยึด หรือจิตที่มีธรรมสมบูรณ์ในใจแล้ว
อยู่ที่ไหนก็ปกติสุข ไม่ลุกลี้ลุกลนขนทุกข์ใส่ตัว
คัดย่อ : สารส่องใจ > จงสร้างใจ ให้ช่วยตนเอง > พระธรรมเทศนาหลวงตามหาบัว
ที่มา : http://www.dlitemag.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น